Marloes zorgde bijna helemaal alleen voor haar vader, een man van bijna 90 jaar die de laatste tijd steeds verder achteruitging. Voor hem was het duidelijk: hij wilde geen onderzoeken meer, het leven was voor hem goed zo. "Ik ben klaar om te sterven," vertelde hij rustig tijdens het kennismakingsgesprek dat hij had met Ineke Folgerts, coördinator bij de Vrijwillige Terminale Zorg (VTZ), en zijn dochter Marloes. Na het verlies van zijn vrouw enkele jaren geleden, was het leven steeds eenzamer voor hem geworden.

Voor Marloes was de zorg voor haar vader zwaar. Elke dag ging ze bij hem langs, bang om hem alleen te laten. Er was nauwelijks tijd over voor haarzelf, geen moment van rust of ontspanning. Toen ze na het gesprek bij de deur stonden, schoten de tranen haar in de ogen. "Het wordt me allemaal te veel," fluisterde ze tegen Ineke.

Ineke wist dat ze snel moest handelen. Ze ging meteen op zoek naar vrijwilligers die Marloes konden ondersteunen, zodat ze wat tijd voor zichzelf zou krijgen. Toevallig ontdekte Ineke dat een van de VTZ-vrijwilligers een paar jaar eerder al had geholpen tijdens de laatste levensfase van Marloes' moeder. Ondanks haar andere inzet op dat moment, nam deze vrijwilliger met liefde ook deze taak op zich. Toen de vrijwilliger weer bij Marloes’ vader binnenkwam, was hij blij verrast om haar te zien. Het was alsof een oude vriend terugkeerde.

Daarnaast zorgde Ineke ervoor dat er nog een tweede vrijwilliger werd ingezet. Samen zorgden deze twee geweldige mensen ervoor dat Marloes drie middagen per week vrij had. Drie middagen waarin ze even kon ademen, even kon ontsnappen aan de constante zorg.

Helaas werd de zorg thuis na een paar weken te intensief en verhuisde Marloes' vader naar een hospice. Beide vrijwilligers bezochten hem daar nog een paar keer, om afscheid te nemen van de man die ze in zijn laatste weken hadden bijgestaan.

In de evaluatie achteraf schreef Marloes: "Heel erg bedankt voor de hulp. Ik had er heel graag nog langer gebruik van willen maken. Super dat deze organisatie dit mogelijk maakt. Het was fijn om eens met iemand te praten die iets verder ervan af staat, maar toch dat warme, betrokken contact geeft. Zeker in het geval van mijn vader, omdat hij maar een klein netwerk had."

De inzet van de vrijwilligers maakte de laatste weken van zorg voor Marloes een stukje draaglijker. Het is een herinnering die haar zal bijblijven en een voorbeeld van hoe de Vrijwillige Terminale Zorg een verschil kan maken, zelfs in de moeilijkste tijden.