Kunnen jullie vertellen wat er gebeurde voordat jullie hulp inschakelden?

"Het liep al een tijd niet lekker thuis. Er waren steeds vaker conflicten en onze dochter had veel moeite met structuur en afspraken. Op een avond escaleerde het weer. Boos stampte ze de trap op, om vervolgens vijf minuten later de deur uit te stormen. De poort sloeg dicht en toen was het ineens stil… maar in mijn hoofd bleef het stormen. Ik voelde me machteloos en wist niet meer hoe ik het moest aanpakken. Had ik het kunnen de-escaleren? Had ik haar meer ruimte moeten geven? Maar hoe vaak ik ook probeerde vol te houden – het lukte niet meer."

Hoe verliep die eerste nacht?

"Ze kwam niet thuis. Haar locatievoorziening stond uit, telefoontjes bleven onbeantwoord. Natuurlijk dacht ik: ze zal wel bij een vriendin zijn, maar de onzekerheid knaagde. We wonen niet ver van het spoor... Gedachten gingen alle kanten op. Pas na dagen hoorden we iets van haar. Ze wilde niet meer naar huis, zei ze. Ze had rust nodig. Eén nachtje weg werd er twee, toen drie, vier… Na vijf slapeloze nachten stond ze ineens in de tuin. 'Mama, ik wil graag weer thuis zijn. Ik wil niet dat jullie denken dat ik niet van jullie houd.' Dat raakte me diep. Want ondanks alles, ondanks de ruzies, hou ik zoveel van haar."

Wanneer besefte je dat het zo niet langer kon?

"We hadden al langer begeleiding via het sociale team, en zij zagen ook dat we vastliepen. Toen zij voorstelden om het crisisteam in te schakelen, twijfelden we geen moment. We wisten het zelf gewoon niet meer. De volgende dag stond er een hulpverlener op de stoep. Dat voelde spannend – wat ging hij doen? Betekende dit dat ze meteen uit huis zou gaan? Maar al snel merkten we dat hij ons echt wilde helpen zoeken naar een oplossing."

Hoe zag die oplossing eruit?

"Tijdens het gesprek met de hulpverlener werd duidelijk dat we niet konden doorgaan zoals we deden. Een zin die we vaker hoorden tijdens de begeleiding was: 'Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.' Dus er moest echt iets veranderen. Samen hebben we een plan opgesteld. De kern was simpel: of ze ging meewerken aan veranderingen, of ze kon niet langer thuis blijven wonen. We bespraken alles tot in detail: wat betekent ‘meewerken’? Wat als ze het niet doet? Waar kan ze dan terecht? Alles moest helder zijn, zodat wij als ouders geen twijfel meer hadden."

Hoe reageerde jullie dochter op het plan?

"Ze had geen zin in het gesprek en verzette zich direct. Uiteindelijk zei ze zelf: ‘Dan moet ik zeker het huis uit.’ We keken elkaar aan en wisten: dit is het moment. ‘Ja, dan kun je niet thuis blijven.’ Ze wilde bij een vriendin wonen, maar dat vonden we geen optie. We hadden al afgesproken dat ze naar haar oom en tante zou gaan. Binnen tien minuten had ze haar spullen gepakt en zaten we in de auto. Eenmaal daar zijn we vrij snel vertrokken. In de auto liepen de tranen over onze wangen."

Hoe was de periode daarna?

"De eerste nachten sliepen we nauwelijks. Alles ging door ons hoofd: hadden we het juiste gedaan? Maar de hulpverlener bleef ons begeleiden. Hij stelde geen kant-en-klare oplossingen voor, maar hielp ons stap voor stap nadenken over de situatie. Ik kreeg ook de opdracht om oude verslagen van eerdere begeleiding en onderzoeken door te nemen. Daaruit kreeg ik zoveel inzicht in haar gedrag. Waarom ze zo snel boos wordt. Waarom ze uitgeput raakt. Dat had ik misschien eerder moeten doen."

Wanneer mocht ze weer naar huis?

"Na vijf dagen. Maar wel onder duidelijke voorwaarden: ze moest openstaan voor een gesprek en de afspraken respecteren. Als ze opnieuw volledig in de weerstand zou schieten, moest ze terug. Ze was nog niet volledig gemotiveerd, maar ze werkte mee. Dat was een begin."

Hoe gaat het nu?

"We zijn nu een paar weken verder en er is rust in huis. We werken met een beloningssysteem – zij noemde het in het begin een ‘omkooplijst’, maar inmiddels ziet ze de waarde ervan in. Het helpt haar om stap voor stap weer structuur op te bouwen. En het mooiste is: we zien haar zelfvertrouwen groeien. Dat geeft hoop voor de toekomst. We zijn ontzettend dankbaar voor de hulp die we kregen, vooral omdat we dit als gezin niet alleen hadden kunnen oplossen."