Kun je iets vertellen over je achtergrond en hoe je in Nederland terecht bent gekomen?

"24 jaar geleden ben ik gevlucht uit Iran. Ik was toen 22 jaar. Mijn man was al in Nederland en daarom kwam ik ook naar Nederland. Eerst moest ik naar Ter Apel en daarna naar Aalden. Daar is in 2001 mijn dochter geboren. Na het AZC in Aalden verhuisden we nog naar AZC’s in Hilversum, Echt en Venlo. In Venlo is in 2008 mijn zoon geboren. Via het generaal pardon kregen we eindelijk een verblijfsvergunning. Acht jaar hebben we daarop gewacht."

Welke uitdagingen kwam je tegen in Nederland?

"In die tijd was de begeleiding van de vluchtelingen nog niet zo goed als nu. We moesten alles zelf uitzoeken, de gemeente Venlo wilde ons niet helpen. In 2016 verhuisde ik met de kinderen naar Geldrop. Mijn man werkte in Maastricht en bleef daar. Ook in Geldrop moest ik alles zelf uitzoeken. Ik heb mijzelf aangeleerd om mijn eigen administratie te doen."

Wat heeft je geholpen om verder te komen?

"Thuis zitten vond ik niet fijn, ik wilde iets gaan doen. Uiteindelijk kwam ik bij het Dorpsleerbedrijf terecht. Daar werk ik nu drie dagen in de week op de strijkkamer als voorvrouw. Ik vind het daar fijn. De coördinatoren geven mij waardering en respect en dat is heel belangrijk voor mij. Ik kan niet werken als iemand zegt: ‘Doe dit, doe dat.’ De mensen van LEVgroep behandelen mij als hun collega."

Wat heeft dit vrijwilligerswerk je gebracht?

"Omdat zij lief voor mij zijn, vind ik dat ik ook lief voor anderen moet zijn. Zij stimuleren mij en daarom stimuleer ik anderen. Soms vinden de nieuwe mensen het niet leuk om op de strijkkamer te werken, maar dan zeg ik: ‘Het is goed voor jou, wij kunnen samen praten en samen leren.’"

Hoe kijk je naar de toekomst?

"Thuisblijven is niks. Binnenkort word ik aangenomen door het Dorpsleerbedrijf. Dan ben ik echt hun collega!"