Mevrouw is in de tachtig en vindt dagelijks haar weg naar ’t Bint. Daar drinkt ze koffie, knutselt, eet twee keer per week warm en maakt een praatje met bekenden. De vrijwilligers kennen haar goed, en voor haar voelt ’t Bint als een tweede thuis. Een plek waar ze zich welkom voelt, waar ze gezien wordt, waar ze lacht.

Totdat ze haar voet breekt. De andere voet raakt overbelast en plotseling is de dagelijkse rit met de scootmobiel naar ’t Bint niet meer mogelijk. Mevrouw zit noodgedwongen thuis. Alleen. Het gemis van de afleiding, de gesprekken, de creativiteit en de warme maaltijden begint te knagen. Ze zegt zelfs dat het voor haar zo niet meer hoeft. De somberheid slaat toe. Haar kinderen willen wel helpen, maar hebben hun handen vol aan werk en mantelzorg.

Op zoek naar sterke schouders

De dorpsondersteuner van Oirschot ontvangt een bericht van de praktijkondersteuner. Of er iets mogelijk is? Ze gaat op zoek naar iemand die mevrouw kan brengen en halen. Maar de weg naar ’t Bint is niet eenvoudig: de Oirschotse kinderkopjes maken het lastig voor een rolstoel.

Toch lukt het. Ze denkt aan een man uit het dorp, begin zeventig, groot en sterk. Zelf heeft hij het ook niet makkelijk gehad, een ongeluk op jonge leeftijd heeft hem blijvend beperkt. Maar hij aarzelt geen moment als hij wordt gevraagd. Diezelfde avond nog gaan de dorpsondersteuner en hij op bezoek bij mevrouw. En wat blijkt? Ze kennen elkaar van vroeger. Ze woonden ooit in dezelfde buurt. De herkenning is er meteen, net als het wederzijds respect.

Een klik en een kans

Ze spreken af het gewoon te proberen. Vier keer per week duwt hij haar in haar rolstoel naar ’t Bint. En weer terug. Mevrouw bloeit op. Haar voet geneest, en het dagelijkse ritme geeft haar weer zin in de dag. Ze voelt zich weer onderdeel van iets. Volgende week probeert ze zelfs of ze het weer zelfstandig kan met de scootmobiel.

De vrijwilliger? Die hoort er inmiddels ook helemaal bij. Op dinsdag brengt hij mevrouw samen met zijn eigen begeleidster. Daarna blijft hij koffiedrinken. ’t Bint is ook voor hem een fijne plek geworden.

Meer dan vervoer

Wat begon als een vraag over vervoer, werd veel meer dan dat. Een buurman werd vrijwilliger. Een vrouw vond weer levensvreugde. En een plek voor ontmoeting werd het verbindende hart. De dorpsondersteuner houdt vinger aan de pols, maar het belangrijkste is bereikt: verbinding. Want ’t Bint verbindt.