Mantelzorgnieuwsbrief, wandelen
Datum

Vrijwilliger, Mantelzorg

Inhoud

 

Wanneer mantelzorg te zwaar of te intensief wordt, kan een vrijwilliger verlichting bieden. Albert zette zich als begeleider in voor Roos en Stefan.

 

VIA-vrijwilliger

Albert ging vijf jaar geleden met pensioen en is sinds een aantal jaren vrijwilliger bij LEVgroep. Hij koos ervoor om VIA-vrijwilliger te worden, ofwel Vrijwilliger In Algemeen maatschappelijk werk. ‘Ik wilde graag als begeleider aan de slag in plaats van bijvoorbeeld in de verzorging of in de tuin. Na een opleiding bij Huize Padua heb ik altijd in de psychiatrie gewerkt als begeleider. Via die baan kwam ik bij de GGZ terecht. Vanwege mijn pensioen moest ik daar stoppen. Als het aan mij lag had ik graag nog doorgewerkt, want ik vond het heel leuk om te doen. Van Geert Lemmen, die bij LEVgroep Laarbeek werkt, hoorde ik dat daar mogelijkheden waren. Hij had voldoende begeleiders, maar nog niemand met ervaring in de psychiatrie. Via Geert en het Steunpunt Mantelzorg kwam ik als vrijwilliger bij Roos en Stefan terecht. Hun hulpvraag was of iemand met Stefan wilde wandelen.‘

Het contact voelde wel meteen goed, Stefan vond dat ik prettige ogen had. Het is fijn dat je vertrouwd wordt en ik heb liefst een goede verstandhouding met iedereen. Stefan liet merken dat hij dankbaar was dat ik kwam wandelen.

Depressie en zorgen

Op het moment dat Albert met het echtpaar kennismaakte, was Stefan al een poos zwaar depressief. Wandelen was eigenlijk het enige dat hij nog wilde en kon opbrengen. Roos en Stefan hadden hun leven goed op de rit met een mooi huis en allebei een goede baan toen Stefan bij een verkeersongeval gewond raakte. Dat hakte er zodanig in, dat hij een burn out kreeg en in een tijdsbestek van vier of vijf maanden steeds verder wegzakte in een depressie. Roos zag hem totaal veranderen. ‘Stefan is heel intelligent dus hij wist wel dat hij iets moest doen, maar hij kón het gewoonweg niet. Hij blokkeerde totaal. Voorheen was hij altijd heel vrolijk en actief en dacht hij in oplossingen. Nu kwam hij tot niets meer. Hij is nog wel aan het werk geweest, maar toen de angsten begonnen toe te slaan moest hij daarmee stoppen.’

Voor Roos betekende dat dat alles ineens op háár bordje terechtkwam. Zij was fulltime mantelzorger naast het huishouden en haar baan. ‘Het huishouden deden we altijd samen. De één poetste dan boven, de ander beneden. Nu had Stefan kritiek op hoe ik de dingen aanpakte en hij vroeg voortdurend mijn aandacht. Ik merkte ook dat hij zich zorgen maakte dat ik het niet zou volhouden en weg zou gaan. Werken lukte me op een gegeven moment niet meer. Ik heb bij zowel de gemeente (Wmo) als bij mijn werkgever om professionele hulp gevraagd, zodat ik weer wat aan de slag zou kunnen. Dat kwam maar steeds niet van de grond. Ik was heel blij toen Albert anderhalf jaar geleden verlichting bracht door met Stefan te gaan wandelen. Ik had dan tijd voor het huishouden of om iets leuks met een vriendin te doen.’

 

Prettige ogen

Voor Albert was het in het begin wel even aftasten. ‘We fietsten samen naar De Esperloop om daar te gaan wandelen en onderweg zeiden we eigenlijk niets. Dat vond ik soms moeilijk, maar ik stem me af op de ander. Dat gaat vanzelf. Het contact voelde wel meteen goed, Stefan vond dat ik prettige ogen had. Het is fijn dat je vertrouwd wordt en ik heb liefst een goede verstandhouding met iedereen. Stefan liet merken dat hij dankbaar was dat ik kwam wandelen. Vanuit mijn eerdere werk heb ik geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor het welzijn van de ander en dat ik bij de ander moet laten wat niet van mij is. Het draait niet om mij. Ik ben gewoon luisteraar en wandelaar. En voor Roos wil ik een druppel op een gloeiende plaat zijn. Als wij twee tot tweeëneenhalf uur wandelen, heeft zij ruimte voor zichzelf. Mensen met depressieve klachten lijden erg. Van binnen én van buiten. Daar heb ik altijd mee te doen gehad. De regie lag vanaf het begin bij Stefan. Híj is leidend. Ik merk dat hij dat erg waardeert. We praten over familie en allerlei andere onderwerpen die ons interesseren. Ik houd heel erg van mensen en van goede gesprekken, wil weten wat mensen beweegt en voel aan wat ik aan ze kan vragen. En Stefan kan dat ook heel goed aangeven!’

 

Intussen is Stefan hersteld van zijn depressieve klachten. Daarmee is voor Roos de rust ook weer teruggekeerd. Ze vindt het mooi om te zien hoezeer beide mannen aan elkaar gewaagd zijn nu de zorgvraag er niet meer is. En vooralsnog blijven ze gewoon wandelen zolang ze er plezier in hebben.

Vind je dit een goed verhaal?

LEVgroep is volop in beweging en heeft meer verhalen voor je verzameld. Neem gerust een kijkje.

Alle verhalen