Datum

Opvang 225 asielzoekers in sporthal de Kubus

Inhoud

Op maandagochtend 29 augustus was ik in sporthal de Kubus in Deurne. In deze sporthal worden voor drie weken 225 vluchtelingen "gehuisvest". Toen dit nieuws bekend werd, wist ik niet wat ik ervan moest vinden. En nu eigenlijk nog steeds niet.

Het is mooi dat de gemeente Deurne zijn verantwoordelijkheid neemt en een steentje bij wil dragen om de opvang crisis aan te pakken. Maar ik vraag me dan gelijk af: houden we het op deze manier ook niet in stand? Ik vind het verschrikkelijk, dit rondreizend circus. Na drie weken moet iedereen zijn boeltje hier weer oppakken en gaat een deel van deze groep naar Laarbeek. Maar goed, afgelopen woensdag is de groep in Deurne neergestreken. Er is wel wat commotie en onrust bij mensen uit de buurt aan vooraf gegaan, maar de aankomst is zonder problemen verlopen. Er heeft zich een aantal  vrijwilligers bij ons gemeld om te helpen in de sporthal. Wat er precies nodig is, wat de samenstelling van de groep is, hoe laat ze komen, is allemaal bij ons nog niet bekend.  
 
Vanuit Heeze kwam het bericht dat daar een groep trouwe bezoeker was van de taalles. Met het lesmateriaal uit Heeze kunnen wij hier ook verder. Vandaag zal de eerste taalles starten en daar wil ik wel bij zijn dus op fiets naar de Kubus. Bij de eerste aanblik van de sporthal krijg ik toch een brok in mijn keel…. op het terrein staan losse douches en wc's die worden afgeschermd door hekken, die netjes volhangen met kledingstukken. Ik ben onmiddellijk 3 jaar terug, in kamp Moria op Lesbos. Ook daar probeerden de mensen hun kleding te wassen en hing het te drogen over hekken; ook daar moesten heel veel vluchtelingen hutje mutje bij elkaar leven tot ze asiel aan mochten vragen. Ook dat was Europa. En ik dacht: dat zou in Nederland echt niet zo gebeuren. Nu, 3 jaar later, is het ook hier.  Ik slik de brok in mijn keel snel weg, want er is werk aan de winkel. Ik meld me bij één de bewakers en word allervriendelijkst door hem meegenomen naar de dame die meer van de taallessen zou weten. We passeren een paar ruimtes waar mensen aan tafels zitten en wat eten. Iedereen zit er nogal lusteloos bij. Ik ontmoet de locatiemanager die me de ruimte laat zien waar de Nederlandse taallessen kunnen worden gegeven. Het is een volledig lege ruimte, maar een beveiliger wijst ons op een rijtje klapstoelen en lange tafels die buiten staan. Samen richten we de ruimte in. Ik loop langs de tent en zie onze vrijwilliger Ton die met muziek de kleine kinderen vermaakt. Dat gaat geweldig! Ze zitten allemaal op bankjes en Ton maakt op de muziek allerlei bewegingen. Ze doen fanatiek mee. Heerlijk om die snoetjes zo te zien glimmen! Wat muziek kan doen, geweldig. Onderweg naar het "leslokaal" word ik aangesproken door een vluchteling. Hij heeft in Heeze de taalles gevolgd en wil hier graag verder gaan. Hij spreekt me in het Engels aan en vertelt dat hij uit Turkije komt. Dit is inmiddels zijn derde sporthal, maar hij is hier veel liever dan in ter Apel. Daar heeft hij ook 5 dagen en nachten doorgebracht en dat was verschrikkelijk. Ik vraag hem of hij weet wanneer hij aan de beurt zal zijn bij de IND voor zijn eerste gehoor. Hij laat zijn grijze polsbandje zien. Die bepaalt wanneer hij aan de beurt is.
In het "leslokaal" is de les inmiddels door Franca gestart. Een  groepje vluchtelingen uit Turkije, Syrië, Eritrea en Pakistan gaat proberen onze moeilijke taal onder de knie te krijgen. Naast de tent waar de kleintjes aan het muziek maken zijn, is Janne begonnen met schilderen. Ze wordt door onder meer Floor geholpen. Verf, kwasten en papier liggen op de tafels. Een paar kinderen zijn al begonnen. Het groepje wordt al snel groter als de kleintjes in de tent doorhebben wat er buiten gebeurt! De prachtigste creaties worden gemaakt! En ze kennen al Nederlandse woordjes. Als ik de getekende zon aanwijs, weet Jadji het Nederlandse woord in perfect Nederlands uit te spreken. En niet alleen de zon, ook de wolken, het gras en de zee weet hij te benoemen. Naast de schilderende kinderen worden de taalgroepjes spontaan groter. Frans en Josee zijn elk met 1 persoon begonnen, maar er sluiten steeds mensen aan.
Zittend op een bankje kijk ik eens rond. Wat fijn dat zoveel mensen zich hebben aangemeld om als vrijwilliger dat te doen wat de mensen nodig hebben. Ik zie spelende kinderen met een blije blik in de ogen, ik zie leergierige volwassenen in een taalgroepje, maar ik zie ook eenzame mensen in zich zelf gekeerd, lusteloos om zich heen kijkend. En ik denk aan de mensen uit de buurt die zich van tevoren zo'n zorgen maakten. Ik geloof niet dat ze iets vervelends kunnen verwachten van deze groep. Dan komt er een Nederlandse man aangelopen. Hij brengt een badminton setje, een tasje jeu de boules en nog wat meer buitenspeelgoed. Wat een lief gebaar! Er wordt meteen gebruik van gemaakt.

Ik had wat schroom om naar de Kubus te gaan. In 2015 ben ik ook in sporthallen geweest toen er zoveel Syrische vluchtelingen naar ons land kwamen. Dat heeft toch een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Ik hoopte toen dat ik dat nooit meer zo zou zien. Helaas, 7 jaar later, herhaalt het zich. Ik hoop voor deze mensen dat ze op korte termijn bevrijd worden van de onzekerheid waar ze nu in leven.
Siska Veldman